Bizitza berri bat sortuz.!

Txikia ziñela amonaren baserrira etortzen ziñen.
Zure aita, arreba eta amarekin.
Nobedadea ziñen gure inguruan.
Aspaldian ez bai zen hain haur txikirik gure ingurura hurbildu.
Gurekin jolasten ziñen.
Zure okerkeri horiekin gozatzen genuen.
Zuri begira.
Begiak alai eta bihotza pozik.

Etxera bidean nindoala, nire amak deitu zidan urduri.
Zure berri eman zidan.
Ez zitzaidan asko gustatu entzun nuena.
"Zatoz etxera Ianire, gauza 1 kontatu behar dizut eta"

Joan nintzen.
Gaitz gaizto bat sartu zitzaizun gorputzean.
Odolean.

Hilabeteak pasa nituen zu ikusi gabe.
Urtea behar bada.
Ez nuen ulertzen nola. Nolatan gerta ahal zitzaizun merezi ez zenuen amets gaizto hura.
Nola?
Egun eta gauak pasatzen zenituen lau paret zurien barruan.
Gaixoen etxean.
Zure etxea ez zen tokian.
Iluntasuna besterik ez dagoen tokian. Argirik ikusten ez den hutsunean.

Une batez ez zenuela aurrera egingo uste nuen.
Uste genuen.
Familia osoa zegoen zure gorputzaren erantzunen zain.
Ez zenuen jaten, ez zure ezpain lodien seinalerik ematen.
Barretxo txiki eta polit hura non sartu ote zen galdetzen nion neure buruari.

Gogoratzen ditut neguko iluntze triste eta euritsu haiek.
Familia oso baserrian.
Jarrita.
Buru makur.
Zure aita, nire osaba, ospitaletik noiz bueltatuko zain.
Zure berri jakiteko zain.
Baina ez zen ezer onik izaten.
Ez atzera ez aurrera.

Ilerik gabe zeunden.
Ez zenuen zure burua ezagutzen.
Beti estaltzen zenuen txano gorri edo urdin haiekin.

Baina kobazulo horretan argi izpi bat sartu zen egun batean.
Zure gorputzak aurre hartu zion gaitzari.
Poliki- poliki baina altzatuz aurrera egin zenuen.
Beldurrik gabe.
Atzean utzitako arrasto zikiñak garbituz.

Eta orain hemen zaitugu.
Gure alboan.
Familiaren besoetan.
Etxean.

Lehengusua zaitut.
Eta ez dizut berriz eskapatzen utziko.
Ez zara joango.
Nire alboan egongo zara.
Biok eskutik joan arte.

Gaixotasuna aurrera daramazu.
Ez zaizu joango.
Baina ez diozu beldurrik.
Zure gorputzean, odolean izango duzu.
Baina bera zapalduz, aurre eginez, eraiki duzu zure bizitza berri hau.
Haurtzaro gaizto hura atzean utzita.
Bizitzako etapa berri bat zabalduz.
Bizi.

Oraindik txikia zara.
Umetxo txiki bat.
Baina familiako printze haundi bat.
Bakarra zara.

Eskerrik asko Josu.

ZIÑEN ETA ZARA.

Udazken arratsaldetan, iluntzen duenean,
gogoratzen dut zure aurpegia.
Zure aurpegiko irribarre goxo hura.
 Badira jada 2 urte zure ahotsik entzuten ez dudala.
Baina ez da egun bat pasatzen nire buruan  oroitzen ez zaitudanik.

Zu ziñen inguruetako arrantzalea.
Itsasoko maixua.
Egunak pasatzen zenituen etxetik kanpo zure emazteari, seme-alabei, familiari, janaria ekartzeko.
Hillabeteak.
Zure falta somatzen zen etxean.
Egunetan ez zen ageri zure gerizperik.
Gogor lan egin izan duzu itsasoan.
Olatuen aurka.
Hotzaren aurka.
Beldurrik gabe.
Sufritzen.

Utzi zenuen itsasoko lana, eta baserrian murgildu ziñen.
Auzoko artzain bihurtu ziñen.
Guztien maixua.
Arratsalde osoak igarotzen zenituen zelaian ardiei begira.
Egurrezko lau oholen barruan.
Makilla eskuan eta baserritarren txapela buruan zenuela.
Zure aulkian jarrita.
Oraindik gogoratzen naiz, ni ere zurekin joten nintzela asteburuetako arratsaldeak bertan pasatzera.
Zure itsasoko istorioak entzutera.

Baina zahartu ziñen.
Ez ziñen ardien kargu egiteko gai.
Etxean pasatzen zenuen eguna.
Zuri ez gustatu arren.
Zure ilobekin kartetan jolasten.

Baina bista ere joan zitzaizun.
Zure begi urdin horiek betetzen zitzaizkuzun gu ikusitakoan.
Alaitasunez eta aldi berean tristuraz beteak.
Dagoeneko ez zenuen ongi ikusten.
Gaixotasun bat etorri zitzaizun gorputzera.
Ez ziñen ibiltzeko gai.
Bi gurpileko ahulki baten gañean ibiltzen ziñen.
Triste.

Hanka bat ere moztu zizuten.
Ondoren bestea.
Ez zenuen bizitzeko gogorik.
Ezta ilusiorik ere.
Gauero gogoratzen dut zuk egunero errepikatzen zenuen esaldia. " horrela bizi baño nahigo dut hil."

Pare bat urte egon ziñen zure begietan ilusiorik ikusten ez genuela.
Irribarre bat botatzen ez zenuela.

Nire urte eguna baino egun bat lehenago izan zen gure asken besarkada.
Joan ziñen. Bai.
Eta ez zara itzuliko.
Baina nik gaueroko nire ametsetan zaitut.

Iñoz egin ahal izango didaten oparirik politena egin didazu zuk.
Nire ama.
Familia.
AMAMA.!

Zu ziñen gure familiako erregea.
Ziñen eta zara.
BAZARA.!

Eskerrik asko aittitte.!

ZER GARA.?

Gu.

Munduaren jabe garen gerispea. 

Bera zapaltzeko beldurrik ez dungun moustroak. 

Konpontzeko ezer gutxi egiten dugun animalia.

Gure bizilekua, guk esfortzurik egin gabe, izerdi apur bat bota gabe, sortutako bola biribil huandi bat da.

Dena eman digun, eta dena sor diogun magia.

Gure ametsak errealitate bihurtzen dituen egia.

Berak bakarrik lortutako guztia, guk ezer gutxi delakoan tratatzen duguna.

Iñolako asmorik gabe, suntzitu dugun guztia, konpontzeko asmorik ez dugun animalia.

Gure bizilekuan, puntu beltz bat besterik ez dugu marrazten , baina ez da asko falta puntu hori mantxa beltza haudi bat bihurtzeko.

Eta guk lurrari bizitza ematen diogulakoan gaude.

Ezer txarrik ez dugulakoan egiten.

Aspalditik hona asko aldatu garelakoan.

Dagoeneko lurra arriskuan ez dagoelakoan.

Pertsona batek ezin dezake guztia hua konpondu.

Talde haundi bat gara.

Erori den guztia berriro altzatzeko boterea dugu.

Sahia gaitezen, gure oinatzak eztaltzen.

Zapaldutakoa altzatzen.!

Hau da nire lehen post-a

ONEENAAAA.!